Zoutelande

Weer een plaatsnaam, na het noorden, Groningen en het centrum van het land, Wekerom nu naar het zuidwesten, Zoutelande op Walcheren. Alhoewel de aanleiding eigenlijk weer begon in het centrum van het land, Driebergen.
We gaan terug naar het jaar 1966 en wel naar dinsdag 16 augustus naar een adres Hydeparklaan 9 te Driebergen. Daar kwamen twee jonge dames van rond de achttien hun stage lopen in het kinderkolonie Hudighuis. Wellicht omdat ze beide Marjan en Marianne heetten klikte het meteen. Marjan had verkering met Wim uit Utrecht en Marianne was vriendin van mijn zuster en wij kregen eind 1966 verkering. Begin 1967 had ik haar met de trein een aantal malen bezocht in het Hudighuis (zie de blauwe lijn op de kaart), maar dat was een hele onderneming, ik woonde, evenals Marianne in Haarlem en het Hudighuis lag midden in de natuur.

Op 29 april laadde ik mijn kampeerspulletjes op de Sparta bromfiets en reed naar Het Grote Bos een camping aan de overkant van het Hudighuis. Een prachtige rit via Hoofddorp, Aalsmeer, langs De Vecht naar De Bilt en door naar Driebergen, ik reed er precies drie uur over. Op de camping mijn tentje opgezet en ik kreeg in de nacht een fikse onweersbui  te verduren. De directrice van het kinderhuis vroeg aan Marianne of ik in het tentje lag, wat zij bevestigde.

Zij vond dat zo zielig, dat ik in het vervolg mijn tentje mocht opzetten in de tuin van het kinderhuis en de spullen opslaan in de schuur, zoals je op bovenstaande foto ziet ECHT IN DE NATUUR.
Als de dames een paar uurtjes vrij waren kwam Wim op de Zündap en gingen we met zijn viertjes op stap, mijn tentje was dan ter beschikking van andere stelletjes die wat privecy wilden. Regelmatig kreeg ik een ontbijtje op bed gebracht in mijn tentje, daar stond natuurlijk wel een tegenprestatie tegenover, afdrogen van een fikse vaat.

Eind van de zondag was het tentje afbreken en opbergen in het schuurtje en drie uur terug naar Haarlem. Toen de stage in augustus 1967 over was bleven Marian, Marjan, Wim en Gert vrienden, en dat zijn ze nu, vijftig jaar later, nog!!
Marianne is in de oude foto's en dia's gedoken en van die plaatjes heb ik een mooi fotoalbum gemaakt over die vijftig jaar vriendschap.

Nu komt dan eindelijk de titel van deze aflevering in beeld, Zoutelande. Wim zijn familie heeft al zo'n 100 jaar een huisje de Distel in de familie en dat staat in Zoutelande op Walcheren. Zelfs nog voor ons trouwen in 1970 gingen we daar al met zijn viertjes op vakantie heen.

Maar door de jaren heen zijn we vaker daar geweest, als we in het huisje zaten en je hoorde: Boem....Boem....Boem....., was het de dijk oprennen om te kijken hoe groot de boot was die langs kwam varen, ze varen daar een paar honderd meter uit de kust langs. Marjan en Wim zaten daar nu ook weer een paar weken en het leek ons leuk de albums daar in augustus 2016 te gaan overhandigen en te drinken op dit jubileum. Na de verhuizing van mijn schoonmoeder naar een verpleeghuis waren we toe de boel uit de kop te laten waaien op de dijk van Zoutelande, dus na een telefoontje vorige week zaterdag via de eilanden afgereisd naar Walcheren. Naast een lege kop kregen we prachtig weer, met veel wind zodat de zorgen richting Zeeuws-Vlaanderen waaiden.

Voor het eerst in twintig jaar heb ik weer in zee gezwommen en dat leverde een prachtige rode buik, benen en hoofd op en dat zal wel weer vervellen worden de komende dagen, de brand is er gelukkig uit. We hebben ook nog even getoost op het strand, want daarvoor hadden we tenslotte de reis ondernomen.

Woensdag zijn we weer richting De Waard gegaan om ons weer met de dagelijkse beslommeringen bezig te gaan houden. Alhoewel........... dagelijkse beslommeringen? Donderdag gingen we weer richting Haarlem, naar mijn schoonmoeder, in haar oude huisje stond in de tuin een verwaarloosde cactus. Je moet kennelijk zo met ze omgaan want hij had me toch een mooie bloem, die wil ik jullie niet onthouden.

Schoonmama vond dat hij een beetje zielig hing, de bloem dan, en wilde hem rechtop zetten, maar een cactus is een weerbarstige plant en dacht: Liever een gebroken dan een rechte steel! Dus nu staat de bloem in een vaasje water.
Dat was het nieuws van de laatste week, ik sluit af met een groet aan allen en tot de volgende keer.