Vorige week woensdag, precies een week geleden zijn we naar Boskoop, naar het afscheid van Jo geweest. Er was een afscheidsdienst in de kerk, waar Jo vaste bezoeker was, alom hoorden we van de kerkgangers, de kerk zat bijna vol, wat een aardige, meelevende en lieve vrouw Jo was, iets wat wij ook zo hebben ervaren.
In de kaart stond:
"Het leven is als een pelgrimstocht,
ik heb mijn eindbestemming bereikt".
Hierna hebben we haar naar haar laatste rustplaats begeleid en met het 'Onze Vader afscheid genomen'.
Natuurlijk waren wij die week met onze gedachten, kaartjes en telefoon, ook bij onze vrienden in Harderwijk en 't Harde.
Maar ook de andere dingen gaan door in het leven, voor het vraagteken stond een uitroepteken en die staat voor 5 december.
Sint Nicolaas neemt bij ons nog steeds een prominente plek in en de voorbereidingen zijn meestal zeker zo leuk als het feest zelf.
Marianne had voor de vier kleinkinderen een 'opbergpoef' gekocht, die wij gevuld hebben met alle cadeautjes voor de kleinkinderen die er in pasten. We hebben ze ingepakt in rood en wit pakpapier met op ieder pakje een foto van het kleinkind voor wie de poef bedoeld was. In de poef's zaten cadeautjes van verschillende kinderen, dus de eigenaar van de poef mocht de cadeautjes uitdelen. Thomas kreeg een schaak c.q. dambord dat te groot was, maar uitstekend van pas kwam als bordes waarop het lichthuis van de vuurtoren een plekje kreeg. Naast de deur een schakelaar waarmee de vuurtoren flitsende lichten naar vier zijden kon uitstralen.
Marleen had weer een mooie 'Pietenzak' gebakken, de jongens zich in toepasselijke kleding gestoken, in de keuken werden erwtensoep, broodjes, hot dog's en andere lekkernijen bereid, die hun juiste bestemming wel bereikten. Toen het donker werd liep de spanning toch wel op en ineens straalde er licht uit de garagedeur!!!
Schoenen en jassen aan......en kijken wat Sint had gebracht! De vuurtoren werd voorzichtig gedemonteerd en naar binnen gebracht. De cadeautjes uitgedeeld en gepakt. Wouter was weg van zijn hydraulische kraanwagen, Thomas moest nog eens even onderzoeken hoe dat licht nu werkte en de volwassenen moesten nog even wachten voor hun feestje met cadeautjes begon.
Femke at deze avond van twee walletjes, ze deed met de kinderen mee, maar mocht ook als volwaardig lid meedoen met de ouderen, dus ook gedichten maken en cadeautjes kopen, want gedichten dragen erg veel bij om de avond gezellig te maken. Er wordt menig steek onder water uitgedeeld. Toch zullen we onderhand een andere opzet moeten bedenken vorig jaar mocht Femke ook opblijven, dus Stijn roept nu al dat hij volgend jaar ook op wil blijven en Thomas is maar een half jaartje jonger. We zien wel hoe dat afloopt.
Barbara was als gastvrouw flink gehandicapt, vrijdagmorgen was het glad in deze omstreken en zij moest, nu haar autootje is overleden, om half zes op de fiets naar Bergen. De steeg uit linksaf, voor het huis het hoekje om en pats boem daar lag ze. De buurman was ook vroeg op en hielp haar op de been. Thomas stond voor zijn slaapkamerraam en zag het aan. Barbara toch maar naar Bergen fietsen, het remmen ging wat moeilijk en op haar werk aangekomen kon ze haar pink niet meer bewegen. Dokterspost gebeld, bel maar om acht uur met je huisarts voor een afspraak, ze kon om tien uur komen. Opa Langelaar uit bed gebeld of hij haar kon ophalen? Oma mee, oma bracht de fiets naar Oudorp en wij naar de huisarts, ja laat maar foto's maken, dat kon vijf kwartier later, dus eerst naar Oudorp voor een kopje koffie. Toen naar het ziekenhuis naar de röntgen, pink op twee plaatsen gebroken dus naar de EHBO. Wachten en wachten, de ene na de andere ziekenauto kwam en ging weer. Uiteindelijk onderzoek, gipsen en weer foto's maken, we vertrokken vier uur later weer uit het ziekenhuis op weg naar de apotheek. Pijnstillers ingeslagen en toen naar de kinderopvang Wouter halen en de lading afgeleverd in Oudorp. Ik was om vier uur weer thuis en kon aan mijn gedichten beginnen.
Het was dus echt een feestmaand met een grijs randje, tot de volgende keer.
