Eindelijk, na negen maanden is hij dan toch geboren, ons vierde kleinkind en onze derde kleinzoon, Wouter! Het wachten duurde wel lang, ook voor Barbara en vooral voor Thomas, maar het wachten werd beloond met een snelle bevalling. Thomas werd om half acht naar andere Opa en Oma gebracht want vrijdagmorgen werden de jonge ouders om zeven uur in het ziekenhuis verwacht. Tijdens het journaal van acht uur voelde Barbara wat in haar buik en werd de verloskundige gebeld. Gauw naar het ziekenhuis, anders zou hij wellicht in de auto geboren worden, nu dat ging wel goed, maar iets na tienen belde Edwin om het heuglijke nieuws mede te delen. Ze zouden dezelfde nacht nog naar huis, dus bezoek in het ziekenhuis was geen optie en ook in de nacht naar Oudorp, daarvoor hadden de jonge ouders wel andere dingen aan het hoofd. Dus vrijdagmorgen spijbelen van de fitness en op kraamvisite bij Wouter en foto's en film maken natuurlijk.
Is het geen plaatje? De rest van de dag natuurlijk wat foto's afdrukken voor Oma Veen, Marianne zou zaterdag naar haar moeder en de rest van de middag voorbereiden op het weekend, dat zou druk worden, wisten we.
Vrijdagavond kwamen Femke en Stijn logeren, pappa Bart en mamma Marleen gingen een weekendje reunieën met PABO-studenten. Femke zit op schaatsles op de ijsbaan in Haarlem, normaal gesproken moet ze om negen uur in de Peperstraat in Zaandam op bus 5 stappen, die hen naar de ijsbaan brengt en na een uurtje les weer terugbrengt naar Zaandam. Er rijden op zaterdagmorgen 8 bussen op en neer om zo'n 300 basisschool leerlingen te brengen, georganiseerd door de KNSB. Ik heb dus zaterdagmorgen Marianne en Stijn afgezet bij oma Veen en om tien uur waren Femke en ondergetekende op de ijsbaan. Daar zijn dan zo'n veertig vrijwilligers bezig met begeleiding, training en examen afnemen. In één woord GEWELDIG dat dat zomaar kan en dat alles voor zes Euro per les, inclusief halen en brengen. Zo komen we later aan onze toppers.
Die middag natuurlijk onze toppers op de achtervolging in Sochi bekeken, weer GOUD!!
Maar ook aan spelletjes doen ontkomen opa en oma natuurlijk niet. Tridominos was het deze keer, Stijn deed het eerste spelletje samen met oma en toen durfde hij wel een spelletje met opa aan. Maar ook samen kunnen zij zich goed vermaken, mooie Karel Appels of Mondriaans, ze draaien er hun hand niet voor om.
Vanmorgen moest Marianne met de cantorij in de tweede dienst zingen, ik ben dus oppas, Ze hebben een tent, c.q. hut, gebouwd onder de tafel, waar ze lekker gespeeld hebben en ze hebben natuurlijk ook een filmpje gekeken. Opa heeft dus even gelegenheid het Nieuwsblad te schrijven. Het zonnetje schijnt, dus ik schat zo in dat we nog wel even weggaan, als oma zo thuiskomt. Marleen moet morgen de wacht in en komt dinsdag Femke en Stijn, uit haar werk, weer ophalen en kunnen opa en oma weer bijkomen. Het is stil in de kamer, dus zal ik eens even kijken wat de blagen aan het doen zijn en zeg ik dus maar weer: "Tot de volgende keer!"
Wat gaat de tijd toch snel! Het is al weer februari en waarachtig, afgelopen week werd het ook een beetje echte winter, het water beneden was bevroren. Sneeuw hebben wij nog niet gezien, maar in Groningen, Friesland en Drenthe lag toch wel een aardig laagje.
Marianne is in de avond met een echte winterse bezigheid doende, puzzelen. Ik moet eerlijk zeggen iedere avond worden er wel wat stukjes aangelegd, maar toch ook wel eens in de middag, zoals nu, ze ziet de kleuren dan beter dan bij lamplicht.
Een puzzel van 5000 stukjes, hij past niet op de eettafel, dus maar twee platen genomen, zodat als het puzzelen voorbij is, de platen op elkaar gelegd kunnen worden en we toch aan tafel kunnen eten.
Ze heeft de puzzel gekregen van een stel van de fitness, die hebben hem van een rommelmarkt of zo. Eén van de vorige eigenaren heeft in de deksel zijn vorderingen bijgehouden. Hij is begonnen op 7 januari 1989 en was klaar op 15 augustus 1989. Het aantal bijgehouden uren is 86 uur, maar gezien de data's die daar bij staan heeft hij het volgens mij niet erg nauwkeurig bijgehouden, soms staat er een datum zonder uren.
De voorstelling is een schilderij van een Hollandse meester, "David Vinckboons", als je op internet gaat zoeken kom je allerlei verschillende afbeeldingen van deze "Boerenkermis" tegen. Ik ben gaan zoeken, want de afbeelding op de deksel is kleiner dan de puzzel, vooral aan de linker- en rechterkant ontbreekt er een stuk. Nu is dat voor Marianne niet zo'n probleem, zij zoekt vooral op kleur en vorm van de stukjes, ze heeft bijvoorbeeld allerlei gezichten bij elkaar gezocht en bakjes met kleur uitgezocht.
Ik puzzel, als ik eens even sta te kijken, op een hele andere manier. Ik bekijk een stukje en zoek dan op het voorbeeld waar het thuis zou kunnen horen. Aan mij dus de eer om zo nu en dan gezichtjes of stukjes tafreel op ongeveer de juiste plek op de platen neer te leggen. Zodoende kwam ik er achter dat het voorbeeld niet helemaal strookte met de puzzel, ook de kleuren zijn sinds 1989 niet meer wat op het voorbeeld staat, vandaar dat ik op internet aan het zoeken ben geweest.
Ik zou erge moeite hebben om aan zo'n werk te beginnen, maar bij Marianne is het: "Hoe meer stukjes, hoe mooier". Ze heeft vaker zo'n grote gemaakt, in de slaapkamer heeft een oude wereldkaart gehangen, die had ik op een plaat geplakt, maar hij paste maar net in de auto om hem af te zagen. Gelukkig heeft ieder zo zijn of haar hobby, ik houd het maar bij het toetsenbord en de muis!
Tot de volgende keer.
